"Doğal olarak annemin Atatürk sevgisi çok başkaydı Tüm onun kuşağının insanları gibi. Onlar Atatürk’ü tarih kitaplarından öğrenmemişlerdi. Bu nedenle o insanların “Cumhuriyet” anlayışları da çok farklıydı.
Annem, her 10 Kasım sabahı sokağa çıkar ve dokuzu beş geçe Atatürk’ü sokakta selamlardı.
Siren sesini duymayanları da uyarırdı. Belki de sırf bu uyarıyı yapmak için sokağa çıkıyordu. İnsanlar bilsin, öğrensin, saygı göstersin istiyordu.
Annem, 1977’nin sonbaharında hastalandı. Uzun bir süre tedavi gördü. Çok zayıflamıştı ve çok güçsüzdü. Ama gene de o 10 Kasım sabahı erken kalkmış ve giyinmişti.
Ona, iki aydır hiç sokağa çıkmadığını, ufacık bir üşütme yüzünden tekrar hastalanabileceğini, bu kez Atatürk’ü evin içinde selamlamasını söyledim.
Kabul etmedi. Benim kolumda ancak apartmanın dış kapısına kadar çıkabildi. Yüzünü sokağa döndü ve Atatürk’ü ayakta selamladı.
Annem o gün 79 yaşındaydı."
***
Yukarıdaki yazının tamamı, bir zamanlar Bodrum’da haftalık olarak çıkan Pusula Gazetesi’nde, sonra da Bodrum Yarımada Gazetesi'nde yayınlandı.
Bugün niçin o yazıdan bir alıntı yapmak istedim? Çünkü bu sabah dokuzu beş
geçe balkonumda Atatürk'ü selamlarken, siren seslerine rağmen, insanlar sokakta yürüyorlardı. Acaba biz mi onlara öğretemedik, yoksa onlar mı öğrenemediler, bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder